Stałe systemy asekuracji

Stałe systemy asekuracji to urządzenia bądź konstrukcje mające na celu ochronić pracowników przed następstwami upadku z wysokości podczas wykonywania pracy. Zabezpieczenie pracowników może być realizowane poprzez:

• środki ochrony zbiorowej
• środki ochrony indywidualnej

Środki ochrony zbiorowej

Środki ochrony zbiorowej są najlepszym rozwiązaniem, gdyż jak sama nazwa mówi obejmują ochroną wielu pracowników. Do ochrony tego typu zaliczamy balustrady oraz siatki ochronne. Balustrady mogą być montowane tymczasowo lub na stałe. W miejscach gdzie nie chcemy lub nie możemy instalować balustrad bezpośrednio do elementów budynku możliwy jest montaż systemów balustrad wykorzystujących masy kotwiczące. Poliamidowe siatki ochronne zgodne z EN 1261-1 występują w czterech typach, jednakże najczęściej zastosowane są typy S i U. Typ S doskonale sprawdza się jako zabezpieczenie w płaszczyźnie poziomej – otwory, niecki, zagłębienia, a siatki typ U ograniczają upadek w płaszczyźnie pionowej i działają podobnie jak balustrady. W szczególnych okolicznościach (np. środowisko silnie chemiczne, wysokie temperatury) do zabezpieczania otworów wykorzystuje się siatki stalowe, które firma Rothoblaas wykonuje ze stali nierdzewnej najwyższej jakości.

Środki ochrony indywidualnej

Środki ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości to osobisty sprzęt pozwalający na ograniczenie dostępu bądź łagodzenie skutków upadku. Do wyposażenia pracownika należą kask, uprząż przemysłowa bądź szelki bezpieczeństwa z linką kotwiczącą bądź zespołem amortyzującym (linka + amortyzator). Te osobiste wyposażanie musi być połączone ze stałym lub przenośnym punktem kotwiczenia. Do stałych punktów zaliczamy pojedyncze punkty, sztywne lub elastyczne prowadnice. Do punktów przenośnych zaliczyć należy belki, wózki i inne urządzenia zaczepowe, a także tekstylne (poliamidowe) lub stalowe linki bezpieczeństwa i zaczepy.

Prace na wysokości

Należy przypomnieć, że w myśl rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy z późn. zm. (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r., nr 169, poz. 1650 ze zm.) praca na wysokości to praca wykonywana powyżej 1 metra, a w przypadku pracy powyżej 2 m nałożone są na pracownika dodatkowe obowiązki mające na celu poprawę bezpieczeństwa pracy. Dodatkowe regulacje prawne dotyczące pracy na wysokości wynikają z zakwalifikowania tej grupy prac do prac szczególnie niebezpiecznych. Co roku podczas pracy ginie kilkadziesiąt osób w wyniku upadku z wysokości, jeszcze w latach 2011-2013 były to liczby trzy cyfrowe. Niestety większość wypadków w budownictwie spowodowana jest upadkiem z wysokości. Sytuacja zmienia się na lepsze, ale wciąż w wielu miejscach brakuje kompleksowych i rzetelnych rozwiązań.

Odpowiedzialność za zabezpieczenie pracowników przed upadkiem z wysokości

Bezpieczne użytkowanie obiektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa musi być zapewnione przez wszystkie etapy – od procesu projektowania rozpoczynając, poprzez budowę, kończąc na przekazaniu obiektu i rozpoczęciu eksploatacji. Na każdym z powyższych etapów za prawidłowy przebieg procesu odpowiedzialny jest inwestor, projektant, kierownik budowy oraz użytkownik obiektu. Bez względu na jakim etapie inwestycji jesteśmy, osoby odpowiedzialne zobowiązane są do zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy (art. 94 pkt. 4 k.p.). Kodeks pracy jednoznacznie definiuje potrzebę przestrzegania przez pracowników przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 211 k.p.), a na osoby kierujące pracami nakłada obowiązek organizowania pracy zgodnie z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 212 pkt. 1-6 k.p.) Jednocześnie należy podkreślić, że bez względu na powierzanie stanowisk i funkcje innym osobom, za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w przedsiębiorstwie bezpośrednio odpowiedzialny jest pracodawca (art. 207. § 1. k.p.)